Şuan mavi gökyüzünü ışıltısını görmek, hafif sıcaklığını hissetmek isterdim  Sanki insanların mutlu gülüşleri gibi, çocukların yüzündeki masum gülüşlerin verdiği sıcaklık gibi gökyüzünü öyle görmek isterdim. Karanlığı, bulutları, yağmuru, fırtınayı, soğuğu sevmiyorum,sevemiyorum...
Bana dünyadaki bir çok kötülüğü hatırlatıyor. Umutlarımı,azaltıyor...
Çocukken yağmur yağdığında hep 'Bu Tanrı'nın bir cezası olmalı, Tanrı bize çok kızmış olmalı ' diye düşünürdüm. Çocukluk işte.
Dışarıda onların sesini duyuyorum şimdi, gülüşleri geliyor yine. Oyun oynarkenki mutluluklarını duymak  hissetmek çoğu şeyi unutup onları dinlememe vesile oluyor. Dışarı çıkıp onlarla oynamak gelmiyor değil içimden.
Çocukluğumu yaşamadım mı?  Yaşadım.İyisiyle, kötüsüyle. Ama hep eksik yaşadım.Belki istediğim çoğu şey olmadı ama olsun. Çok güzel arkadaşlıklar edindim. Doya doya oyun oynadım bende. Bir kardeşin, hem anne, hem bana, hem de çok iyi bir arkadaş olduğunu öğrendim.
Bu hayatta zaten, herşeyin sonu öğrenmeye bakmıyor mu?

Bazen size de oluyor mu?  Bazen hiç büyümeseydim,bu kadar çok şey öğrenmeseydim.Keşke bu kadar şeyi düşünmek zorunda kalmasaydım ' düşüncesi... 
Bazen bu 'hiçsizlik hissi ' ni sizde yaşıyor musunuz?
Anlamsız gözyaşları ve sebebi bilinmeyen.
Bu hayattan anladığım tek birşey varsa o da 'anlamsızlık ' olsa gerek.
Bana bu dünyada dönen onca şey çok da anlamlı gelmiyor. Ne yalan söyleyeyim.

Bir sonraki yazımda görüşmek üzere...